Playoffy w tym roku są naprawdę dobre. Wreszcie. Nawet słynny
„blow 3-1 lead year” jest zagrożony pod względem emocji dostarczonych w tym
okresie. Gdyby nie dobry i wyrównany poziom na boisku oraz smaczki w gabinetach
(Colangelo, wtf?) musielibyśmy się łapać tematów zastępczych. Gdyby LeBron nie
zrobił 51/8/8 i nie pokazał Smithowi gdzie jest kosz mówilibyśmy teraz o jego
krótkich spodniach do garnituru. Bo dress code w NBA to ciekawa sprawa. Czekaj,
co, krótkie spodnie do garnituru?!
Pamięć mam tyle dobrą co wybiórczą. Z jakiegoś powodu jako
jedno z pierwszych wspomnień z NBA wybrała nie the shot, Shaqa urywającego
obręcz czy crossover Iversona tylko sympatycznego faceta w swetrze. Pana, który
po pierwszym w historii zwycięstwie Wolves nad Bullsami przyciągnął najwięcej
uwagi. Pokonani Jordan i Pippen, Garnett po świetnym meczu, Marbury wyrzucający
piłkę pod sufit, nieśmiertelny Tom Gugliotta. Pan w swetrze. Nie wiedziałem, że
obejrzę potem jego 50? 100? 150? spotkań, i że Kevin McHale okaże się jednym z
moich ulubionych koszykarzy. Przaśny sweter, jak w Polsce przełomu tysiącleci.
Kilka lat temu w trakcie największej koszykarskiej gorączki
roku, March Madness, Esquire ugryzł swój kawałek tortu kliknięć zajmując się klasyfikowaniem
trenerów poszczególnych uczelni, a właściwie ich garniturów. Tak, Coach K
wygrał, nawet tu. Tym, co najważniejsze była puenta jednego z komentujących ten
artykuł. Dobrze ubrany trener to sygnał. Dla rekrutów, że można im zaufać. Dla
ich rodzin. Uznajemy, że w NCAA pieniądze nie idą pod stołem, liczy się tylko
potencjał rozwoju. A może nawet to też sygnał dla FBI. Może nasz trener dał się
nagrać, ale patrz na ten idealnie dopasowany garnitur od Armaniego, czy te
klapy mogą kłamać? Znaczy oczy.
Nie znam się na modzie. Nie mnie oceniać zmieniający się
przez lata styl. Nie będę rozstrzygał czy lepsze baggy jeansy czy legginsy. Ustalmy fakty. Pierwsze oficjalne
wprowadzenie zasad dress code’u w NBA nastąpiło przed sezonem 05/06 i wymusiło
na zawodnikach stosowanie stylu buisness casual w hali czy na konferencjach. Oczywiście
spolaryzowało to środowisko. Byli zwolennicy, którzy zgadzali się, że umożliwi
to poprawę wizerunku ligi, jak i ludzie pokroju twarzy ligi, Allena Iversona,
sądzący, że jest to zmiana wbrew kulturze z koszykówką związaną. Bo właśnie
zmiana wizerunku leżała u podstawy całej polityki ze strojami związanej.
Połowa zeszłej dekady to nie był dobry okres dla NBA tak na
korcie jak i poza nim. Liga zaliczyła spadek oglądalności finałów o 29% w
porównaniu do roku wcześniejszego. Zawodnicy skompromitowali się w Atenach, kurz
po wycieczce Rona Artesta na trybuny w Detroit jeszcze nie opadł, potrzeba było
stanowczego skrętu w stronę ligi sukcesu. Ligi uśmiechniętej, przyjaznej,
sceptycznej odnośnie bicia ludzi po twarzy. Równolegle ruszał program NBA Cares,
ale niektórzy nie wierzyli, że jej szefom naprawdę zależy. Taki Quentin
Richardson złożył skargę do związku zawodników domagając się wycofania tych
przepisów, jako dyskryminujących czarnoskórych.
Kiedy patrzymy na najlepszą ligę koszykówki obecnie widzimy
produkt z najwyższej półki na każdy poziomie, poza sędziowaniem (przepraszam,
Ty Lue przebiegł mi po klawiaturze). Na miejsce, w którym czarnoskórzy
nastolatkowie mogą spełnić swój sen o wyrwaniu się z biedy, zrobieniu czegoś
dla swojego środowiska, o byciu szanowanym (tu co prawda Sterling Brown miałby
trzy grosze do wtrącenia). Gdy wprowadzano dress code zawodnicy nie sądzili, że
to zmiana dla ich dobra. Być może punktem zapalnym dla wprowadzenia konkretnych
wytycznych była kolacja na cześć teamu grającego na wspomnianych Igrzyskach w
2004 roku. Kolacja, w trakcie której trener ówczesnych mistrzów NBA, Larry
Brown, był zażenowany i chciał odsyłać co luźniej ubranych zawodników do pokoi.
Wśród nich był Allen Iverson, główny przeciwnik zmiany.
Iverson był dzieciakiem z problemami, trudnym dzieciństwem, lojalnością
i momentami niczym więcej. Był czasem prymitywną chęcią blingu. Był hip-hopem.
Biali starcy chcieli mu to zabrać. A on nie chciał się przystosować. Jeszcze
przed wprowadzeniem zmian mówił, że „ubranie człowieka w garnitur nie czyni go
dobrym człowiekiem” (podobny cytat dał Marcus Camby, który oprócz tego obawiał
się o aspekt finansowy. Bo garnitury są drogie. A on zarabiał tylko siedem
milionów). A sam ewidentnie nie czuł się dobry. Gadka o tym, że nie może się
wyrazić zbiegła się z regresem sportowym. Twierdzenie, że chętniej pojawiałby
się na treningach gdyby mógł na nie przyjść w złotym łańcuchu jest mocno na
wyrost, ale od tamtego czasu już wiele w lidze nie znaczył. Był to jednak odosobniony
przypadek. Choć pomysł krytykowali podobnymi argumentami również inni zawodnicy
to przystosowali się i w tej nie pozwalającej na ekspresję lidze spędzili wiele
lat. Czasem nawet z niezłym skutkiem, jak taki pan grający w Celtics z 34 na
plecach, też mu się nie podobało.
Lata później NBA kwitnie. Wyciska media społecznościowe jak
cytrynę, pozwala żyć sobą na setki różnych sposobów, ma charyzmatyczne i
lubiane nie tylko przez chłopaków z getta twarze. Komisarz ligi z uśmiechem na
ustach chwali krótkie spodnie założone do garnituru przez najlepszego jej
gracza. Ulubiony zawodnik dzieciaków jest wspominany w zwrotce przez najprawdziwszego
z prawdziwych, jak na dzisiejsze warunki, rapera. Carmelo Anthony w dekadę po
wprowadzeniu przepisów przyznaje, że mógł być jednym z ich prowodyrów, ale
cieszy się z kroku ku profesjonalizmowi. Charles Barkley powiedział w 2005 r.,
że zawodnicy są wzorem dla dzieciaków marzących o byciu jak oni. I nie dają dobrego
przykładu. Skoro nawet Chuck mówił mądrze to znaczy, że zmiana była konieczna.
I przyniosła zamierzone efekty.
Tylko czemu do cholery te krótkie spodnie, LeBron?
